De ondergang van het Avondland is een krankzinnig boek, waaruit toch veel inspiratie te halen is. Misschien te veel. Veel ervan is ronduit reactionair, want geschiedenis is lotsbestemming. Wie Spengler op een niet-reactionaire manier wil lezen moet hem, zoals Adorno in 1950 al zei, bruikbaar maken voor progressieve doeleinden. Mijn doel hier is bescheidener: ik doe een poging Spengler te bevrijden van zijn recente gebruik onder reactionairen. Het is interessant dat Spengler herontdekt...